Rozdział 1 (Między Kartkami Wspomnień)

Chodziłam po moście sprzedając bukiety kwiatów i obserwując biegającą po drugiej stronie siostrę. Niedługo miała przyjść moja mama by wrócić do mieszkania naszej chorej babci więc ciągle się za nią rozglądałam.

-Przepraszam- usłyszałam za moimi plecami znajomy głos- Flavia?- ostrożnie obejrzałam się za siebie i zobaczyłam przyjaciela mamy.

-Dzień dobry panu- odpowiedziałam automatycznie- Czy coś się stało?- zapytałam widząc dziwny wyraz na jego zazwyczaj rozświetlonej uśmiechem twarzy.

- Chodzi o waszą mamę... Czy jest gdzieś tutaj też twoja siostra?- zapytał szybko rozglądając się dookoła.

-Rose jest tam- odpowiedziałam szybko wskazując palcem na bawiącą się z kilkoma innymi dziećmi siostrę- Co się stało naszej mamie?- zapytałam zlękniona kiedy biegłam za nim w stronę Rose.

-Powiem wam w drodze do szpitala...- powiedział szybko- Weź siostrę i postarajcie się mnie dogonić, dobrze?- skinęłam głową. Wiedziałam że oczy mam wielkie ze strachu jednak usiłowałam się uspokoić.

-Rose, musimy już iść- krzyknęłam do niej- Przypomniało mi się, że mama prosiła żebyśmy dzisiaj odwiedziły babcię w szpitalu i że poprosi pana Calviego żeby nam towarzyszył.

Moja siostra szybko się pożegnała i pobiegła za mną.

-Mama nic takiego nie mówiła. Czy coś się stało?- zapytała kiedy doganiałyśmy przyjaciela mamy.

-Mama jest w szpitalu. Pan Calvi przed chwilą mi to powiedział. Poprosił żebym po ciebie poszła a potem żebyśmy go dogoniły. Ma nam to wytłumaczyć po drodze do szpitala...

-Ale przecież mama nigdy nie chorowała...I nigdy nie skarżyła się na żadne bóle głowy ani nic takiego...- Zauważyłam że Rose z każdą chwilą jest coraz bardziej przestraszona.

-Myślę że mama po prostu nie chciała żeby się o nią martwić...- przerwała bo w końcu dogoniły Pana Calviego. Teraz zdałam sobie sprawę że wcale nie chcę słuchać co się stało. Wolałam to zobaczyć na własne oczy gdyż wydawało mi się że wtedy na pewno uwierzę. Jednak kiedy zobaczyłam mamę leżącą na szpitalnym łóżku nie chciałam wierzyć ani trochę. Najdziwniejsze było jednak to że koło niej siedział tata. Trzymał mamę za rękę i delikatnie ją po niej głaskał. Łzy napłynęły mi do oczu i to nie tylko z widoku mamy w szpitalnym łóżku. Obie z Rose nie widziałyśmy taty już od roku kiedy byłyśmy na jego drugim ślubie.

-Zostawię was tutaj z tatą. Jeśli będziecie czegoś potrzebowały to możecie zadzwonić.-wręczył mi karteczkę z telefonem.-Mam nadzieję że tata będzie się wami dobrze opiekować.

Podziękowałyśmy mu z Rose za to że nas zaprowadził i pożegnałyśmy się z nim szybko po czym weszłyśmy do sali. Tata spojrzał na nas i od razu zauważyłam że płakał. Na nasz widok na jego twarzy pojawił się uśmiech. Podszedł do nas i mocno przytulił

-Dobrze że jesteście. Mama na pewno by się ucieszyła gdyby was teraz zobaczyła. Obie wyrosłyście przez ten rok- tata smutno się do nas uśmiechnął

-Co się stało mamie?- zapytała Rose patrząc na nią przez łzy.

- Miała niespodziewany powrót choroby. Od jakiegoś czasu pewnie się nie badała więc się nie spodziewała tego ataku...

-T...To mama była chora?- zapytała wystraszona Rose. Ja podeszłam do łóżka i spojrzałam na jej twarz. Była taka spokojna...

-Tak, od kilku lat. Przed waszym urodzeniem miała operacje, później miało być już wszystko dobrze tylko miała raz na jakiś czas chodzić na badania...

Kilka godzin później Rose zasnęła ze zmęczenia. Przez cały ten czas czekałam na ten moment. Spojrzałam tacie w twarz i zadałam pytanie które miałam zadać od kilku godzin.

- Ona umiera prawda?- rzuciłam chłodnym głosem. Udało mi się to tylko dzięki kilku godzinom odsuwania od siebie wszelkich emocji. Tata pokiwał ze smutkiem głową

- Tylko ta maszyna utrzymuje ją przy życiu...-powiedział cicho. Podeszłam do niego i wtuliłam się w jego silne ramię.

- Myślę że powinniśmy ją odłączyć- wyszeptałam i zasnęłam. Zanim pogrążyłam się w snach usłyszałam jeszcze cichy szept ojca.

- Jesteś taka dorosła...-poczułam jego rękę na mojej głowie i kilka łez spływających po jego policzku do którego byłam przyciśnięta.

***

Obudziłam się w zupełnie innym miejscu. Rozejrzałam się dookoła i rozpoznałam swój dawny pokój który kiedyś dzieliłam z Rose. Wiele się zmieniło od kiedy ostatni raz tu spałam. Teraz łóżko było dwuosobowe z baldachimem i stało pośrodku ściany. Kiedyś miałyśmy dwupiętrowe łóżko które stało przy ścianie. Nad łóżkiem wisiał baldachim o którym zawsze z Rose marzyłyśmy kiedy byłyśmy małe. Właściwie zmieniło się wszystko oprócz widoku za oknem. Zauważyłam też drzwi których wcześniej nie było. Zapewne prowadziły do łazienki. Kiedyś żeby wejść do łazienki trzeba było wyjść z pokoju...Zauważyłam też zarys drugich drzwi. Zapewne bym ich nie zobaczyła gdyby nie to że zatrzymywałam wzrok na każdym detalu w pokoju. Usłyszałam pukanie. Po chwili milczenia drzwi lekko się uchyliły i pokazała się w nich twarz kobiety.

- Już nie śpisz?- zapytała niepewnie patrząc na mnie.

-Obudziłam się przed chwilą- poinformowałam wyłaniając się spod baldachimu. Kobieta podeszła do okna i odgarnęła ciężkie zasłony.

-Jak się czujesz?- zapytała stając przy oknie bokiem tak że jednocześnie mogła widzieć mnie i obserwować co działo się na zewnątrz.

-Dobrze, nie narzekam.- odpowiedziałam i podeszłam do niej. Chyba powinnyśmy się zaprzyjaźnić, albo chociaż traktować jak rodzina. W końcu była teraz żoną mojego ojca. Mimo to nasze stosunki wciąż były chłodne.

-Pewnie nie chcesz rozmawiać o mamie -powiedziała cicho- Jest wspaniałą osobą. Możesz pomyśleć że mówię to tylko po to żebyś mnie bardziej polubiła. Spotkałam ją tylko kilka razy, ale w jej przypadku mogłabym to powiedzieć nawet mijając ją na ulicy- uśmiechnęła się ciepło- No cóż, nie będę rozwijać tego tematu przed śniadaniem bo mogłybyśmy nie skończyć do kolacji. Mogę ci jakoś pomóc?- zapytała.

-No cóż. Jeśli mogłabym dostać jakieś ubranie...Chyba nie wypada jeść śniadania w piżamie...- powiedziałam nieśmiało.

-Garderoba jest za tymi drzwiami.- wskazała na drzwi na które wcześniej zwróciłam uwagę.- A łazienka jest za tymi białymi- dodała.- W środku powinno być wszystko czego będziesz potrzebowała. Postaraj się zejść na dół za jakieś pół godziny.

-Dobrze- odparłam patrząc jak zbliża się do wyjścia- A co z Rose?- zapytałam szybko kiedy już chwytała za klamkę.

- Już ją obudziłam. Czuje się nieźle. Przynajmniej tak mi powiedziała.- skinęłam głową. Poczekałam aż kobieta wyjdzie i weszłam do garderoby. Okazało się że jest do połowy wypełniona wszelkiego rodzaju ubraniami modnymi w tym sezonie. Zwykle nie przywiązywałam wagi do tego jak się ubieram. W ciągu tygodnia zazwyczaj nosiłam mundurek szkolny i tylko w weekend lub kiedy gdzieś wychodziłam musiałam się przebrać w normalne ubrania. Jednak patrząc na te wszystkie ubrania stwierdziłam że może to bardziej ważne niż mi się wydaje. Wyglądając przez okno łatwo było zauważyć że nie będzie to szczególnie ciepły dzień. Wybrałam parę dżinsów, koszulkę i zapinany sweterek i poszłam z tym wszystkim do łazienki gdzie wzięłam ciepły prysznic, umyłam zęby i założyłam wybrane ubrania. Przed wyjściem z pokoju przypomniało mi się o butach więc chwyciłam szybko balerinki i zeszłam na dół na śniadanie. Modna dziesięciolatka...Czy to możliwe? Zapytałam sama siebie w myślach schodząc po schodach. Oczywiście że tak. Przecież nawet w sklepach z odzieżą dla dzieci na ścianach wisiały zdjęcia nastolatków i dzieci ,zapewne niewiele starszych od niej, na których prezentowały ubrania które można kupić. Jakby sześciolatka mogła być niemodna to by nie było takich sklepów.

Tak, dzięki myśleniu o ciuchach odganiałam od siebie ważniejsze myśli. Dzięki myśleniu o kilku szmatkach które można było założyć na siebie nie dopuszczałam do siebie mrocznych, czarnych myśli. Ale musiałam udawać. Nie mogłam pokazać tego co dzieje się w moim środku. Przecież Rose nie może mnie zobaczyć w takim stanie, nie może patrzeć jak rozsypuję się na kawałki. No i tata, dla niego muszę zostać jego dzielną córeczką, zawsze mnie tak nazywał...Tak, muszę poczekać aż zostanę sama, dopiero wtedy będę mogła przestać się ukrywać.

Doszłam do końca schodów. Na twarzy miałam lekko smutny uśmiech.

On mógł znaleźć się na mojej twarzy, mogłam się martwić o mamę, prawda? Właśnie, co z mamą? Czy ona na pewno umiera? Czy nie ma dla niej choć cienia szansy?

Miałam ochotę krzyczeć. Ale nie mogłam sobie na to pozwolić. Nie teraz. Przyjrzałam się stołowi stojącymi w jadalni. Był nakryty do śniadania a trzy z czterech krzeseł były już zajęte.

A może nadal mogę zawrócić? Zawrócić i wrócić do swojego pokoju. Tak bardzo chciałabym to zrobić...Ale nie, Rose już mnie zobaczyła. Na jej ustach już pojawił się uśmiech. Nie mogłam jej teraz zawieść. Nie teraz kiedy nie ma przy nas mamy. Nie mogę jej zostawić samej.

Ale ten pomysł by się odwrócić i wbiec po schodach był taki kuszący... Tyle że Rose naprawdę mnie teraz potrzebuje.

Spojrzałam na siostrę. Patrzyła na mnie ze zdziwieniem, w jej oczach krył się smutek. Zdałam sobie sprawę że stałam w miejscu pośrodku salonu i wpatrywałam się w schody z których przed chwilą zeszłam. Pokręciłam mocno głową jakbym próbowała strząsnąć coś z głowy. Po chwili znów szłam w stronę jadalni. Starałam się odgonić myśli o powrocie na górę myślami na temat pogody.

Tak, ładną mamy pogodę, w końcu nie jest aż tak gorąco. Jest jesień więc powinna być już tylko taka pogoda... A to niebo, mama lubi takie niebo. Szkoda że nie może go zobaczyć...

Muszę wymyślić coś innego. Myślenie o pogodzie się nie sprawdza...Hm. Ciekawe co jest na śniadanie. Na pewno nie będzie takie dobre jak to które robiła...

Nie, to też nie działa.

Całkiem nieświadomie dotarłam już do stołu i nawet usiadłam na ostatnim wolnym krześle. Na leżącym przede mną talerzu była kanapka po którą musiałam nieświadomie sięgnąć. Poczułam na sobie spojrzenie Rose mówiące „ Wiem że coś jest nie tak Flav”. Odwzajemniłam uśmiech który zauważyłam na jej ustach i przekazałam jej spojrzenie z którego miało wynikać że wszystko jest w porządku. Potem mój wzrok zatrzymał się na nowej żonie ojca, wymieniłyśmy uśmiechy. A potem mój wzrok powędrował na tatę.

Dlaczego to zrobiłeś? Dlaczego zostawiłeś mamę dla tej kobiety? Czy ty ją w ogóle kocha? Na pewno nie kochasz jej tak bardzo jak kochałeś mamę, kiedy patrzyłam na was widziałam łączącą was miłość. A tu nie widzę nic, nie ma żadnego uczucia które można by między wami zobaczyć.

Ale pewnie stwierdziłeś że łatwiej ci będzie jak uciekniesz od tych wszystkich zobowiązań jak rodzina i choroba mamy... A teraz udajesz że wszystko jest w porządku. Dlaczego? Dlaczego Tato? Dlaczego!!!

- Pomyśleliśmy z waszym tatą że skoro macie teraz wolne to moglibyśmy spędzić ten dzień na zwiedzaniu Wenecji. W połowie grudnia przenosimy się do Paryża więc można to dobra okazja... Poza tym mogłabym się z wami lepiej poznać. Co wy na to dziewczynki?- usłyszałam dobiegający gdzieś z daleka głos. To pewnie była ta cała Emmanuelle.

-Bardzo chętnie- odpowiedział kolejny znajomy głos, był radosny. To musiała być Rose, nikt inny nie ma tak cudownego głosu kiedy jest szczęśliwy.- A ty Flav? Ty też na pewno chciałabyś pójść, prawda?- poczuła na sobie wzrok siostry.

Nagle wszystko zaczęło się przybliżać. Poczułam mocne szarpnięcie któremu towarzyszyło uczucie jakby ktoś brutalnie wyciągnął mnie z wody mimo że ja chciałam w niej utonąć.- Flav? Flavia?- w głosie siostry słychać było cień niepokoju.

- Ja nie...Chciałabym zostać w domu, może później poszłabym do mamy....- tępym wzrokiem wpatrywałam się w rozszarpaną na drobne kawałeczki kanapkę. Chwyciłam dwoma palcami kilka z tych okruszków i wrzuciłam je do ust. Musiałam się powstrzymać od wyplucia ich. Wcale nie były takie złe tyle że nie miałam teraz ochoty nic jeść. Żeby nie niepokoić taty zjadłam jeszcze kilka takich okruchów a im więcej ich połykałam tym chęć zwymiotowania tego wszystkiego się powiększała.

- Przepraszam, ale nie czuję się najlepiej.- mruknęłam pod nosem i rzuciłam się pędem w stronę schodów.

W rekordowym tempie znalazłam się w łazience. Nawet nie zarejestrowałam chwili w której uklękłam przed toaletą ani momentu kiedy znalazła się w niej zawartość mojego żołądka. Mój mózg rejestrował tylko pojedyncze klatki. W ten sposób jak w powoli przewijanym filmie dotarłam do umywalki gdzie opłukałam usta i umyłam zęby. W następnej chwili znalazłam się na podłodze. Usłyszałam swój szloch jakby należał do innej osoby znajdującej się w tym samym pomieszczeniu. W głowie wciąż słyszałam ten przeraźliwy szloch połączony z krzykiem jakby mojemu mózgowi spodobała się ta piosenka i postanowił ją w kółko odtwarzać.

Teraz tylko klęczałam skulona na chłodnej posadzce niezdolna do wydalenia z siebie jakiegokolwiek dźwięku, wystarczył mi wciąż odtwarzany szloch.

Usłyszałam pukanie do drzwi, wydawało mi się jakby dźwięk pochodził z odległego kraju. Jakimś cudem znalazłam się w swoim łóżku zanim rozległo się ciche skrzypnięcie drzwi i pojawiła się w nich twarz taty.

- Wszystko dobrze kochanie?- zapytał podchodząc bliżej. Nie rozsunął jednak baldachimu. Jakby wiedział że to co zastanie za nim będzie dalekie od słów które ktoś wypowiedział jej głosem.

- Tak, tylko trochę boli mnie głowa i brzuch. Chyba się zdrzemnę...

- Muszę iść teraz do pracy a Rose i Emmanuelle już wyszły. Jeśli nie chcesz zostać sama to mogę do nich zadzwonić i poprosić żeby wróciły i z tobą posiedziały...

- Naprawdę nie trzeba. Dam sobie sama radę tato.- Nie chcę żeby ktoś sobie zawracał mną głowę, dodałam w myślach.- Naprawdę wystarczy jak się zdrzemnę. Już kilka razy działało więc tym razem na pewno też zadziała. Później się przejdę odwiedzić mamę i babcię w szpitalu.- powiedziałam uśmiechając się wesoło. Tata widząc ten uśmiech również poweselał.

- Dobrze, ale jakbyś czegokolwiek potrzebowała to mój numer jest przypięty do tablicy nad telefonem w holu.

- Będę pamiętała- odpowiedziałam.

- Przyjdę po ciebie do szpitala kiedy skończę pracę.- powiedział jeszcze wstając- I pozdrów ode mnie babcię- dodał otwierając drzwi.

- Dobrze tato, na pewno pozdrowię- powiedziałam machając ręką na pożegnanie. Drzwi się zamknęły ii dokładnie 55 sekund później usłyszałam jak tata zamykał drzwi wejściowe.